Gökçeada, ya da asıl adıyla İmroz, Ege Denizinde yer alan ve 1974 yılına kadar nüfusunun çoğunluğunu Rumların oluşturduğu Türkiye’nin en büyük adasıdır.  1923 yılında Yunanistan ile Türkiye arasında yapılan Mübadele Antlaşmasında, söz konusu “değiş-tokuştan” muaf tutulan 3 bölgeden biridir.  Bununla birlikte 1964 yılında, adanın Türkleştirilmesini öngören Milli Güvenlik kararlarının ardından, yoğun bir göç hareketine sahne olmuş, Rumlar adayı terk etmeye zorlanırken, Anadolu’nun farklı bölgelerinden çeşitli sebeplerle buraya gelen/ getirilenlere yeni yerleşim alanları açılarak adanın nüfusunun ve zamanla kimliğinin değişmesine yol açılmıştır. 1970’li yıllara kadar adada 5 ana yerleşim yeri söz konusu iken bu tarihten sonra bu sayı 9’a yükselmiştir. Günümüzde artık nüfusun oldukça azını oluşturan Rumlarla Anadolu’dan getirilen Türk nüfus birlikte yaşamaktadır.

İmroz, gerek jeopolitik konumu gerekse nüfus özellikleri nedeniyle Türkiye ve Yunanistan arasındaki hassas dengelerin merkez üssü olagelmiştir. Ada halkının bu iki ülkeyle olan tarihsel ve kültürel bağları politik, ekonomik, sosyal ve kültürel bir dinamizmi beraberinde getirmiştir.  70’lere kadar olan süreçte adanın verimli toprakları, üzerinde yaşayanların kendi kendilerine yetmelerine, belli bir refah içinde yaşamalarına olanak sağlamıştır.  Ancak uygulanan politikalar nedeniyle bu tarihlerden itibaren Rumlar önce İstanbul’a oradan da başta Yunanistan olmak üzere dünyanın farklı bölgelerine göç etmek durumunda kalmışlardır.

Yine bu yıllara kadar hem Türkiye hem de Yunanistan ile ekonomik ve kültürel faaliyetlerde bulunan, 7000’e yaklaşan nüfusuyla kendisi de kültürel bir çekim merkezi olan adada onlarca kafe, taverna ve dükkanın yanı sıra biri açık olmak üzere 3 sinema salonu mevcuttur. Ayrıca köylerde seyyar gösterimler de yapılmaktadır.

Sinema, toplumların gerek kimlik inşasında, gerek diasporayla bağlarını sağlamlaştırmakta, gerekse dünya ile iletişimini pekiştirmekte her zaman önemli bir rol üstlenir. Bununla birlikte 1960-1970’li yıllarda, hem Türkiye hem de Yunanistan’da, sinemaya gitmek vaz geçilmez bir gündelik pratiktir ve her iki ülkede film endüstrileri altın çağını yaşamaktadır.  Buradan yola çıkarak bu çalışmada, söz konusu yıllarda adadaki film gösterim mekanlarının tarihi de göz önünde bulundurularak, o dönemlerde sinemaya giden Rumların her iki ülkeden gelen filmlere ilişkin seyir deneyimleri, sinemanın gündelik yaşantılarındaki yeri, sözlü tarih yöntemiyle incelenecektir.